Het is even geleden. Komt omdat ik veel boos ben geweest en als ik nog boos ben kan ik niet schrijven. Dat kan pas als ik nagedacht heb. Ik tel nooit tot 10, maar eerder tot 100.000. Daarna kan ik de boosheid omzetten in iets positiefs. Zo word ik al 27 jaar een beter mens, maar er is nog altijd veel ruimte voor verbetering.
Laatst stond ik achter een politielint. Dat lint hing op een dijk, meer zeg ik er maar niet over, qua locatie dan, anders moest ik nu stoppen met mijn verhaal. Dat lint hing daar omdat mijn collega's foto's aan het maken waren naar aanleiding van een incident wat eerder had plaatsgevonden. Omdat er veel mensen fietsen en wandelen werd de dijk voor 20 minuten afgesloten voor al het verkeer zodat de mensen niet op de politiefoto's zouden komen. Dit is namelijk voor beide partijen niet wenselijk lijkt me zo.
Aan mij de schone taak mensen tegen te houden en toe te lichten wat het lint betekende. Dit begrijpen mensen namelijk niet.
Mensen reageerden alsof het leven wat ze tot dan toe geleid hadden ophield bij het lint. Ze werden kwaad. Ze vroegen of ze er door mochten. Toen dit niet mocht kreeg ik verwensingen naar mijn hoofd waar je u tegen zou kunnen zeggen. Alhoewel de verwensingen dit niet verdienden.
Een man zei: "Stelletje stomme ambtenaren, jullie kunnen ook niks goed doen, waarom zet je het niet ergens anders af?"
Mijn reactie: "Omdat het incident hier heeft plaats gevonden meneer. Er is iemand ternauwernood aan de dood ontsnapt, maar ik begrijp dat het feit dat u 200 meter moet omfietsen een stuk vervelender is.", werd niet in dank afgenomen.
De reactie: "Die oude mensen van tegenwoordig ook...!", van het 15-jarige meisje met bontkraag en gouden naamketting werd wel ontzettend in dank afgenomen. Door mij.
Dus toen was ik weer minder boos. Ik besefte me dat de vooroordelen over ouderen en jongeren die ik had niet kloppen. En dat vond ik heerlijk. Achteraf dan.
Dat meisje verdient een lintje.
